به نام خدا

من خوب می دانم زندگی صحنه بازی است . اما بدان که همه کس برای این بازی حقیر آفریده نشده است ، به همه سوی خود بنگر و همه چیز را ببین ، ببین حقیقت کجاست و تو کجائی مگر نمی خواستی دنیا را در نگاه کشف کنی ، مگر نمی خواستی حقیقت عشق را به خودت ثابت کنی ، مگر نمی خواستی تنهائی ات را با پروانه ها تقسیم کنی پس آن آرامشی که می گفتی کجاست . عشق افلاطونی به به زیر خاک ستاره ها رفت ، کجا رفت؟ آن پرستش ها؟ نمی دانم ! هنوز هم آن رز خاکستری را دوست داری؟

می خواستم برگردم به آن هنگامی که خانه مان پیچک داشت به آن هنگامی که تهی هم مجموعه بود می خواستم به آن زمانی برگردم که با هم می نوشتیم زندگی زیباست .

آیا...؟

اما در آن لحظات که نیاز من به تو نیاز به تمام ذرات زندگی بود ، همه چیز را خورد کردی . نگاه کن. درست نگاه کن . تو از زیبائی های اعماق بی خبری تو هنوز روح خود را نشناختی ، نیاز خود را نشناختی . تو شبها آنقدر دعا نخواندی که ستاره ها را لمس کنی تو با اذان بار نماز نخواندی . من ایمان داشتم که تو باز خواهی گشت اما اینک انتظار ، فرسایش زندگی است . باران فرو خواهد ریخت و من در قلب یک انتظار خواهم پوسید .

دو باره ابر ها باز خواهند گشت و من از غروب دریا خبر دارم اما همیشه نمی شود ابرها را در آغوش گرفت و گریه کرد . دوباره کبوترها باز خواهند گشت و من در میعادشان خواهم شکفت و لفظ زیستن را تمرین خواهم کرد . نه ، تقدیر چنین نبود ، چیزی بالاتر از تقدیر از یک سرگذشت بود . گوش کن این حکایت روحی است که می بارد با ابرها بیا بر روی بغض های گلویم اعتراف کن بیا و سرگردانی ات را با شب قسمت کن . اما تو پروانه ها را دوست نداری تو تبلور عشق را در شاپرک ندیدی . تو سکوت تار را دوست نداری دیشب تابوت لحظه های سکوت بر دوش ثانیه ها می رفت و احساس هم مرد و من او را در کنار دیوان حافظ خاک کردم و در کنار قبر او آنقدر گریه کردم تا از اشک من جوانه روئید و از ارتعاشات آبی رنگ هوا ، غروب هم پاره شد و با من گریه کرد . سکوت نمی گذارد فراموش کنی هردم به یادت می آورد که من بغض تو را از میان انبوه کلمات می شنیدم . رجعتی باید کرد ، رجعتی به زیبائی ابرها و به ستاره ها و من به خودم نزدیک شدم . مرا رها کنید . من از همه کسانی که می خواهند ارضا شوند متنفرم می خواهم شبها دعا بخوانم . سوگند به آن گل رز خاکستری و سوگند به شب که می خواهم فقط خدا را بپرستم و برای او گریه کنم صبر کنم و با او زندگی کنم چون آدم بودن یعنی از دست دادن فردوس...

***

کاش امشب اینقدر آسمان دلم ابری نبود

کاش مردم اینقدر پست نبودند

کاش آدما میفهمیدن که دارن چی کار می کنن

کاش آدما می فهمیدن دلی که شکست با هیچ چسبی حتی محبت هم درست نمی شه

کاش می فهمیدن دل تنها چینی است که بند نمی خوره

کاش هیچ آدمی ...